nayan bhowate

        विश्वास करें कि आप सफल हो                         सकते हैं  विश्वास करें कि आप सफल हो सकते हैं और आप हो जाएंगे यानी बहुत सी अद्भुत और अच्छी समतलब है अमारा- शानदार घर , मजेदार छुट्टियाँ , यात्रा , नई चीजें , आर्थिक सुरक्षा , अपने बच्चों को ज़्यादा से ज़्यादा खुशहाली देना । सफलता का मतलब है प्रशंसा का पात्र बनना , लीडर बनना , अपने बिजनेस और सामाजिक जीवन में सम्मान पाना । सफलता का मतलब है आज़ादी - चिंताओं , डर , कुंठाओं और असफलता से आज़ादी । सफलता का मतलब है आत्म - सम्मान , ज़िंदगी का असली सुख और जीवन में संतुष्टि , जो लोग आप पर निर्भर हैं उनके लिए अधिक से अधिक करने की क्षमता । सफलता का मतलब है जीतना । उपलब्धि मनुष्य के जीवन का लक्ष्य है ! हर इंसान सफलता चाहता है । हर इंसान चाहता है कि उसे जिंदगी का हर सुख मिले । कोई भी घिसट - घिसटकर औसत ज़िंदगी नहीं जीना चाहता । कोई भी सेकंड क्लास नहीं दिखना चाहता या इस तरह का जीवन नहीं गुजारना चाहता । सफल जीवन का व्यावहारिक रास्ता हमें बाइबल की उस पंक्ति में दिखाया गया है जिसके अनुसार आस्था से पहाड़ हिलाए जा सकते हैं ।होता है कि वे ऐसा कभी नहीं

                      Police  ज्याप्रमाणे सैनिक परकीय शवपासना देशाचे रक्षण करतात त्याचप्रमाणे गुनहगारापासून पॉलिम आपलं रक्षण करतात . प्रत्येक राष्ट्राचे स्वतः 7 काबट असतात . दशातील नागरिक त्या कायद्यांचे पालन करीत असतात . परंतु काही वाईट लोक कायदा ताडून कार राष्ट्रविरोधी कारवाया करण्यात गुंतलेले असतात . पालिम त्यांना पकडतात व न्यायालयात पोलिस पालिसवान्याचे अनक विभाग असतात . उदाहरणार्थ केंद्रीय राखीव पोलिस दल वाहतूक पोलिस सामान्य पोलिस , सशस्त्र पोलिस दल , गुप्तचर पालिस दल इत्यादी प्रत्या राज्यात स्वतंत्र पोलिस दल असते . सुशिक्षित , भरपूर उंची असणार , निरागी तरुण - तरुणी पोलिस दलात असतात . त्यांचा गणवेश खाक असता . पोलिसांना राहण्यासाठी पालिय वसाहती असतात . पोलीस चौकी हे पोलिसांचे कार्यालय असते . पोलिस आयुक्तालय र मुख्य कार्यालय प्रत्येक जिल्ह्याच्या ठिकाणी असत . कनिष्ठ पालिम कार्यालयावर त्याच नियंत्रण असते . पालिसांचे काम फार कठीण असते . नेत्यांची सुरक्षितता , त्यांच्या विविध माच्यांच्या वेळची सुरक्षितता , वाहतूक व्यवस्था , हरताळ , धरणे , बंद असताना रक्षण करणं , चर डाकूपासून सामान्य जनत

धर्मादाय सेवा घरात सुरु होते . या गोष्टी ज्यांना आवश्यक आहेत त्यांना पैसे, अन्न किंवा इतर मदत देण्याचे दान म्हणजे चैरिटी.  धर्माच्या नावाखाली कीर्ति शोधणा those्यांना दिलेली एक म्हण म्हणजे दिलेली म्हण.  म्हणी आपल्याला आठवते की आपण सर्वप्रथम आपल्या आजूबाजूच्या गरजू लोकांना - आपले कुटुंब आणि मित्रांना मदत केलीच पाहिजे.  हे तत्त्व विसरलेले धर्माचे कोणतेही कार्य या उच्च आदर्शाच्या भावनाविरूद्ध होते.  आमची दानशक्तीची कामे केंद्रापासून सुरू होणे आवश्यक आहे आणि त्यानंतर परिघ्याकडे जाणे आवश्यक आहे.  किंवा अन्यथा, कीर्तीचा पाठलाग करणे किंवा इतर अनुकूलतेसाठी हा स्वार्थी प्रयत्न आहे.  आपण सर्वप्रथम आपल्या भोवतालच्या संकटांकडे डोळे उघडले पाहिजे.  आपण प्रथम या लोकांच्या गरजा पूर्ण केल्या पाहिजेत.  तर मग आपण दूरदूरच्या आमचे काम पसरवू शकतो.  आम्ही पाहतो की बरेच लोक त्यांच्या कुटुंबातील सदस्यांसह आणि सेवकाशी अत्यंत जबरदस्त वागतात.  परोपकारी म्हणून विचारण्याची जेव्हा एखादी फोटो संधी येते तेव्हा ते त्यावर उडी मारतात.  हा पूर्ण ढोंगीपणा आहे आणि ही म्हण या ढोंगी लोकांसाठी डोळे उघडण्याचे काम करते.   Charit

निसर्ग आणि मानव मला कळू लागले तेव्हापासूनचे सर्व आठवते . कधीही फिरायला जाण्याची कल्पना आली , सहलीला जाण्याची वेळ आली की , मला प्रचंड आनंद होतो . खरे सांगायचे तर मला एकट्यालाच असे वाटते , असे नाही . आमच्या वर्गातल्या सर्व मित्रमैत्रिणींना सहलीचा विषय आला की , अमाप आनंद होतो . सहलीला गेलो , निसर्गात गेलो की , खूप आनंद मिळतो . नदीत डुंबायला मिळाले तर कितीही वेळ डुंबत राहावेसे वाटते . तेच रानावनात भटकतानाही वाटत असते . झाडांच्या सोबत वावरताना कंटाळा येतच नाही . हिरव्यागार वृक्षवेलींनी सजलेला डोंगर पाहताना मन सुखावते . हे असे का होत असावे ? वनस्पती या सजीव आहेत ; त्यांना माणसांसारख्याच भावभावना असतात . वनस्पतींनाही आनंद होतो , दुःख होते . त्यांच्यावर प्रेमाने हात फिरवला , तर त्याही सुखावतात , हे सर्व आता लहानथोरांपासून सर्वांनाच ठाऊक झाले आहे . प्रत्येक ऋतूशी माणसाचे भावनिक नाते निर्माण झाले आहे . म्हणूनच तर झाडे सुकून जाऊ लागली की माणसाचे मन कळवळते . वृक्ष नष्ट होऊ लागले की माणसाला दुःख होते . वृक्षतोड होताना दिसली की , माणसे खवळतात . शहरात माणसाला स्वत : चे वृक्षप्रेम जपता येत नाही , म्हण

                    रंग माझा वेगळा               स्वत : च्या कलंदर वृत्तीचे वर्णन करताना कवी म्हणतात सर्व रंगात रंगले , तरी माझा रंग वेगळा व अनोखा आहे . माझे व्यक्तिमत्त्व साऱ्यांहून वेगळे आहे . कुठल्याही गुंत्यात मी अडकलो , तरी त्या बंधनातून मी मुक्त होतो .मला कलले नाही कुठून आणि कशा सुखाच्या सावल्या माझ्याकडे आल्या ; पण मी असा संवेदनशील आहे की , या मुखछायेच्याही माझ्या मनाला झळा लागतात . सुखातही मला मानसिक वेदना होतात . माझ्या डोळ्यांतले दुःखाश्रू गाण्याप्रमाणे माझ्यासोबत सदैव राहतात , अश्रूच माझे गाणे होते . हे असे कशाचे दुःख मला होते की या दुःखालाही माझा लळा लागला . दुःखावरही मी माया करतो , कोणत्या वेळी मला जीवनाचे भान आले , जाणीव झाली हे मला कळले नाही . पण मी आयुष्य जगायला लागलो . तथापि , माझ्या प्रामाणिक जगण्याचा या आयुष्याने विश्वासघात केला . माझ्या इमानाची किंमत जगाने विश्वासघाताने चुकवली . चारीबाजूंनी या दिशा , ही माणसे मला जीवनाचे सार सांगतात नि माझी दिशाभूल करतात . कारण जो नीट चालतो , त्याला जग पांगळा म्हणते नि जो नीट पाहतो , त्याला जग आंधळा म्हणते . ढोंगी लोकांनी निर्मळ जीव

                    Sea  मी समुद्र बोलतोय . आज न राहवून मी माझ्या मनातील वेदना व्यक्त करतोय . पूर्वी ' समुद्र अथांग आहे , असीम आहे . ' अशी वाक्ये माझ्या कानावर पडायची , तेव्हा मला अफाट आनंद होत असे . स्वातंत्र्यवीर सावरकरांनी ' सागरा प्राण तळमळला ' अशी जेव्हा मला साद घातली , तेव्हा माझा ऊर भरून आला ; कारण भारतीय स्वातंत्र्याची आस मलाही होती . कुसुमाग्रजांनी तर ' कोलंबसाचे गर्वगीत ' या कवितेत ' हजार जिव्हा तुझ्या गर्जु दे डळमळू दे तारे , कथा या खुळ्या सागराला / नी ना . न्या त्री अनंत अमुची ध्येयासक्ती अनंत अन् आशा , किनारा तुला पामराला " असे आव्हान दिले , तेव्हा माणसाच्या ध्येयासक्तीला किनारा नाही , याचा मलाही अभिमान वाटला . पण आजचे निराशाजनक चित्र पाहून मात्र जीव खचतो माझा ! पूर्वी माझ्या किनाऱ्यावरून मी अफाट , मैलोन्मैल पसरलेली धरती न्याहाळायचो . त्या धरणीमायची साथ मला असायची . तिच्या कुशीत जाण्यासाठी मी लाटा उसळून आतुरतेने तळमळायचो . ठी न T पण याच माझ्या किनाऱ्यावर आज मानवाने उत्तुंग , टोलेजंग , उंचच उंच इमारती उभारून धरणीमाय अदृश्य केली आहे . आजचा मा