Charitable service begins at home.

धर्मादाय सेवा घरात सुरु होते.

या गोष्टी ज्यांना आवश्यक आहेत त्यांना पैसे, अन्न किंवा इतर मदत देण्याचे दान म्हणजे चैरिटी.  धर्माच्या नावाखाली कीर्ति शोधणा those्यांना दिलेली एक म्हण म्हणजे दिलेली म्हण.  म्हणी आपल्याला आठवते की आपण सर्वप्रथम आपल्या आजूबाजूच्या गरजू लोकांना - आपले कुटुंब आणि मित्रांना मदत केलीच पाहिजे.  हे तत्त्व विसरलेले धर्माचे कोणतेही कार्य या उच्च आदर्शाच्या भावनाविरूद्ध होते.  आमची दानशक्तीची कामे केंद्रापासून सुरू होणे आवश्यक आहे आणि त्यानंतर परिघ्याकडे जाणे आवश्यक आहे.  किंवा अन्यथा, कीर्तीचा पाठलाग करणे किंवा इतर अनुकूलतेसाठी हा स्वार्थी प्रयत्न आहे.  आपण सर्वप्रथम आपल्या भोवतालच्या संकटांकडे डोळे उघडले पाहिजे.  आपण प्रथम या लोकांच्या गरजा पूर्ण केल्या पाहिजेत.  तर मग आपण दूरदूरच्या आमचे काम पसरवू शकतो.  आम्ही पाहतो की बरेच लोक त्यांच्या कुटुंबातील सदस्यांसह आणि सेवकाशी अत्यंत जबरदस्त वागतात.  परोपकारी म्हणून विचारण्याची जेव्हा एखादी फोटो संधी येते तेव्हा ते त्यावर उडी मारतात.  हा पूर्ण ढोंगीपणा आहे आणि ही म्हण या ढोंगी लोकांसाठी डोळे उघडण्याचे काम करते.  

Charitable service begins at home.

Charitable service begins at home.

 Charity is the giving of money, food, or other help to those in need. One of the sayings given to those who seek fame in the name of religion is the saying given. The saying reminds us that we must first help the needy around us - our family and friends. Any act of religion that forgets this principle goes against the spirit of this high ideal. Our charitable work must start from the center and then move to the periphery. Or else, it is a selfish attempt to pursue fame or other favors. We must first open our eyes to the troubles around us. We must first meet the needs of these people. So we can spread our work far and wide. We see that many people treat their family members and servants very harshly. When a photo opportunity arises to ask as a philanthropist, they jump on it. This is complete hypocrisy and this saying opens the eyes of these hypocrites.